Konsekracja w świecie
Konsekracja jest aktem, przez który osoba wchodzi w nową relację z Panem Bogiem. Bóg przyciąga człowieka, człowiek pozwala się pociągnąć. W pierwszym etapie człowiek rozeznaje swoje powołanie rozumem, w drugim dokonuje się zgoda na plan Boży poprzez wolę. Rezultatem tej drogi jest konsekracja. Całe działanie rozwija się w miłości i poprzez miłość. Bóg powołuje, by powierzyć człowiekowi misję.
Ślubujemy zachować rady ewangeliczne: czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Chrystus powierza nam w Kościele obowiązek bycia zaczynem w cieście (Mt 13,33). Mamy działać we wnętrzu spraw ludzkich, w pracy, w życiu rodzinnym i zawodowym, w środowisku społecznym i politycznym, a także wewnątrz wspólnot kościelnych. Mamy współpracować z tymi, którzy działają na rzecz ewangelizacji. Naszym życiem i postępowaniem mamy świadczyć o zbawieniu już obecnym w nas. Powinniśmy umieć powiedzieć naszym braciom, że tylko przez Chrystusa i w Nim możemy budować cywilizację miłości.
By być wiarygodnym świadkiem, musimy otwierać się na potrzeby ludzi i ich dręczące niepokoje. Świat musi widzieć w nas kobiety, które wierzą w słowo Pana, w Jego zmartwychwstanie, w życie wieczne, ponieważ oddają swoje ziemskie życie, by nieść miłość braciom, których Bóg postawił na ich drodze.
Nasze świadectwo oderwania się od nas samych i od dóbr ziemskich, świadectwo czystości i ufnego powierzenia się Bogu w posłuszeństwie Jego woli, winno się stawać dla świata prowokacją, skuteczną ewangelizacją zarówno dla dobrych chrześcijan, jak i dla tych bardziej obojętnych lub niewierzących.
Każda z nas ma powołanie inne, specjalne, ponieważ sama musi odczytywać zadania, jakie daje jej Bóg w danej życiowej sytuacji. Obecność w świecie wymaga ciągłej i dogłębnej weryfikacji naszej mentalności i naszych postaw. Na tej drodze służą nam pomocą spowiednicy, kierownicy duchowi oraz Odpowiedzialne w Instytucie.
Świeckość i dyskrecja
Nasze czasy wymagają konsekracji, która byłaby w bliskim kontakcie z ludźmi.
Celem jest dzielenie z ludźmi niedostatków, trudności życiowych i walka o lepsze jutro, świadczenie z bliska o ewangelicznej miłości i całkowitym przylgnięciu do Jezusa.
Dokonuje się to najpierw poprzez serdeczne zainteresowanie się człowiekiem, który jest właśnie obok nas.
Głównym polem realizacji naszej misji w świecie jest praca zawodowa. Tam jest nasze serce świata. Pracujemy z gorliwością i duchem inicjatywy, nie lękając się ofiar. Wszędzie stajemy w obronie wartości. Nie przerażamy się, gdy trzeba protestować i walczyć.
Nie tylko żyjemy w społeczeństwie ale i używamy tych samych środków jakie stosuje świat. Czynimy to z odpowiedzialnością i zaangażowaniem kogoś, kto patrzy na świat oczami Pana.
Niesiemy konsekrację w serce świata także wtedy, kiedy świat o tym nie wie. Zachowujemy dyskrecję, co jest dla nas źródłem radości i motywacją do bezinteresownej służby.
Żyjemy świeckością poprzez:
- zjednoczenie z Bogiem w codzienności,
- kontemplację w działaniu,
- świadectwo życia z zachowaniem postawy dialogu i służby,
- zdecydowane zaangażowanie się i ciągłe doskonalenie w budowaniu i odnawianiu rzeczywistości ziemskich,
- pogodne i odpowiedzialne zachowanie dyskrecji.
Zewnętrznie nasze życie nie różni się od życia innych. Stan konsekracji jest znany tylko nam. Jesteśmy świeckimi pośród świeckich, pracujemy w tych samych strukturach, tymi samymi narzędziami, z tą samą fachowością i zdolnościami. Wiemy jednak, że musimy dać z siebie więcej od innych, musimy angażować się ze wszystkich naszych sił, by pracować lepiej.
Zachowujemy sekret co do naszej konsekracji nie z uwagi na wzgląd ludzki, tchórzostwo, dla wygody lub z powodu kompleksu niższości. Dyskrecja umożliwia nam działanie z większą wolnością i z większą skutecznością w środowisku, które nie zrozumiałoby i nie zaakceptowałoby naszego stanu.